W domu numer 5 w Brocklehurst Grove od roku, w malutkim pokoju, niegdyś tętniącym życiem, leży martwa lalka. Lalka, której dusza odeszła w nieznane. To Szarlotta, niegdyś uosobienie szalonej młodości, która oddała życie, by nie pozwolić umrzeć innym. TAJEMNICA, która ją zabiła i sam fakt śmierci, sprowadziły na ten niewielki w końcu dom wielki smutek. Dotąd szmaciane lalki wierzyły, że mogą pomóc ożywić inną lalkę, ale nigdy, przenigdy nie myślały, że... mogą UMRZEĆ. Tak zwyczajnie odejść, nie żyć. Śmierć tak zwykła, powszednia i sprawiedliwa dla ludzi, była dla lalek czymś irracjonalnym, czymś co mogło być tylko UDAWANKĄ. Niestety śmierć änastoletniejö lalki nie jest udawanką, zabawą w nieżycie. Mrok okrył dom i jego mieszkańców. Wyparł radość, zamieniając ją w ciągle szepczące po kątach pytanie: äMyślisz, że jesteśmy nieśmiertelni?ö. Czwarta część serii o lalkach-ludziach Sylvii Waugh, pt: äMennymsowie opuszczeniö jest smutna i refleksyjna. Treści ludzkie przytłaczają indywidualność lalek. Nagle człowieczeństwo wkracza w ich udawany świat, i nie może go już opuścić. Zagnieździło się tam jak choroba, na którą nie ma leku. Czyżby tak się zdarzyło, że twórczyni lalek, Katarzyna Penshaw, opuściła swoje dzieła, czy im już nie pomaga? A może jednak nic się nie stanie? Może to tylko kolejna udawanka, tym razem dzieła dziadka Mennymsa? Niestety nie. Ludzie dopięli swego i wkraczają w życie Lilii, Magnusa, Kuby, Mirabelli, Wioletty, Jeremiasza, Hortensji, małej Bobo, bliźniaków Zuzi i Dyzia. Każdego z nich, które codziennie czekało na ädzień dobryö Szarlotty... na próżno. W końcu nic gorszego nie może już się wydarzyć, więc... Czy ludzie sprawią, że lalki wyginą jak dinozaury? Czy ich chciwość stanie się pierwszym etapem ich zagłady? Nasza człowiecza wścibska natura odbierze światu taki cud? Cud w postaci lalek bardziej ludzkich i wrażliwych niż my sami? äPrzez czterdzieści lat swego istnienia byli przekonani, że są nieśmiertelni, i że dom numer 5 jest najbezpieczniejszym miejscem na ziemi.ö A teraz wszystko okazuje się być tylko mrzonką i złudną nadzieją, nieprawdą. Kłamstwem? Czy śmierć Mennymsów to tylko drzwi na strych? Drzwi do innego świata, który odbiera właśnie lalkom życie? A może jednak nie zasną, ale tylko przysną na chwilę, odpoczną do 1 października przyszłego roku, by pozwolić się obudzić? W końcu wizje najstarszego Mennymsa nie muszą się sprawdzić, nawet jeżeli zesłała je sama Katarzyna, ich matka.